Ala-ala ng nakalipas

Asyuswal wala na naman akong ginagawa, kaya heto at gagawa na naman ako kung ano laman ng utak ko ngayon kahit wala akong kinaing almusal bukod sa kape na may halong gatas.

 Sa mga nakaraang araw, lagi ako nagpupunta sa pinagtatrabahuhan ng aking asawa.. Minsan dumidiretso na ako dun pagkagaling sa trabaho, tambay ng tatlo o apat na oras. Ginagawa ko yun ng hindi ko din alam...haha! O baka gusto ko lang bumawi sa mga kasalanan ko sa misis ko. hehe!

 Dahil para sa mga bata yung pinagtatrabahuhan ng asawa ko, expected marami talagang bata... at marami din nanay na magaganda (bonus) LOL! kaliwali yung mga nanny... chos! XD

 Ang ginagawa ko dun, paikot-ikot lang, tingin dito tingin diyan tingin doon... Siguro natutuwa lang ako makakita ng mga bata na naglalaro. Hindi ko kasi naranasan yung mga ganung bagay nung maliit palang ako. Base sa fresh kong ala-ala, puro teks, goma, kaha ng sigarilyo, balot ng kendi at tansan lang nilalaro ko noon at nung grade school na, patotoy naman nilalaro ko.. haha! RATED PG po tayo. (just kidding) 
CREDIT TO THE OWNER OF THE PHOTO

Minsan nakakaramdam din ako ng lungkot tuwing nakikita ko mga bata na masaya, hindi ko alam kung bakit... Siguro may tama lang talaga utak ko, nahulugan kasi ulo ko ng buko nung kabataan ko. hehe!

 Sa totoo lang, mahilig talaga ako sa bata, yung hilig na magpangiti at maglaro.. pero wag naman yung buong araw mong pangingitiin at pagalaruin ang bata...nakakasawa yun, pwede pa siguro kong sa anak ko.. Iba kasi ang feeling pag sumabay ng ngiti sayo yung bata... sabi nga dun sa isang librong binasa ko, na inulit sa mga customer service training ko, pag ningitian ka ng bata, ibig sabihin nun, may busilak kang puso.

 Define busilak: May malinis na kaluluwa! hehe

 Naalala ko pa noong una kaming nagpunta ng tita at tito ko sa Festival Mall kasama kapatid kong babae, sumakay kami sa bumpcar, tuwang tuwa na ako nun kahit hindi na ako bata that time... teenager na ako eh.. 14 years old na ako nung unang nakasakay ng bumpcar at yung umiikot na maraming kabayo na may maraming decolor na ilaw. 

 Hindi ko talaga makakalimutan yung mga araw na yun, kaya hanggang ngayon gustong gusto ko parin sumakay sa bumpcar at makipag banggaan sa mga bata, yung makikita mong pumapalo yung ulo nila sa steeringwheel, yung umiiktad yung leeg nila papuntang left and right.. sarap sa mata! haha! joke lang... mga malalaking tao talaga binabangga ko. hehe!

 O siya sige na, sa susunod naman yung iba.. busy na ako kaka facebook eh... lols!

 see you around.. salamat sa pagbasa ng walang kwentang kwento.

 Nagmamahal,
#diladila

Mga Komento

Mag-post ng isang Komento

Mga sikat na post sa blog na ito

MONFER- Pangalang malupit, Umiiwas sa panlalait :)

Imahe
Magandang araw readers, dito na naman ako at walang magawa kundi mag FB at mag chat sa mga newly gained friends...lol Here's my story about the Main Actor...lol Isa si mon sa mga friends ko, na sa internet ko lang nakilala... Unang kita namin nung nag set ng EB (eyeball) yung forum na sinasalihan namin... well hindi ko pa talaga siya nakikita kahit picture nya dun sa forum kung saan kami kasali...  Nung araw na nag EB kami, hindi siya dumating sa tamang oras na pinag usapan... hindi ko alam kung bakit siya na late ng 3 hours...lol! pero nalaman ko na nung huli kaya pala hindi nakarating ng maaga ay dahil tumambay pa sya sa kung saang bahay ng mga baklang friends nya... at saka nahihiya daw sya magpalibre dun sa pinaka mayaman sa grupo...hehe :) Si Mon ay mahilig din mag Picture, may hilig sa photography, gustong matuto ng maayos na pagkuha ng isang larawan... Nakita ko yun sa kanya nung nagsimula na kaming mag picture dun sa pinuntahan namin dito sa Dubai... Yun bang makaki
Magbasa nang higit pa

Part TWO: Ang Araw kung saan ako sumakay ng eroplano palabas ng Pilipinas kong Mahal

Imahe
Habang nakaupo at nag iisip ng kung ano ano... biglang may nagsalita sa mikropono na ang aming sasakyang eroplano ay boarding na, ibig sabihin nun, pwede na kami pumasok sa loob at umupo at magrelax sa parang malaking bus sa EDSA. Iba yung way ng mga nasa business class, iba rin yung way ng mga nasa economy class..  Ang kaibahan lang ng business class, malayang nakakagalaw ang paa nila, malaki ang espasyo na parang pwede ka ng humiga..hehe! then ang iba pa ay sa pagkain at alak.. syempre nagbayad sila ng mahal kaya mahal din yung kakainin nila at iinumin.. at yung lcd monitor din pala nila mas malaki kesa sa economy class... take note, lahat ng upuan meron lcd monitor na touch screen, im not sure kung 7" ba yun o 8", basta kayo na bahala magsukat pag nakapag abroad din kayo...(magdala kayo tape measure) hahaha XD  Dumating ang 8:35am, nag salita na ang piloto at mga cabin crew na ayusin na lahat ng seatbelt at maya maya lilipad na kami, then magsasalita ulit ang babae
Magbasa nang higit pa

Part Three: Kwentong hindi mapupulutan ng aral. bow!

Imahe
Habang nakaupo sa loob ng airport, medyo nakaramdam na ako ng gutom dahil alas tres na ng hapon. Sakto naman na dumating yung dalawang babae na kasabay namin papuntang dubai na meron dalang pagkain, nag alok sila sa amin ni Bogart na kumain daw kami... pero dahil sa mahiyain kaming dalawa, hindi kami kumuha ng french fries na binili sa mc donalds, gusto pa ngang bigyan ni ate si bogart ng 20 hkg dollars, pero mahiyain talaga si bogart kaya hindi niya ito tinanggap. Niyaya ko si Bogart na bumili na rin kami ng makakain at sobrang gutom na ako, sumama naman si bogart sa akin at sabay kaming naghanap ng mabibilhan ng kakainin. Paikot-ikot kami sa loob ng airport at napuntahan namin yung parang foodcourt dun na maraming foodchain, then nung nakahanap na kami ng gusto naming bilhin, naghanap uli kami ng pinakamalapit na money changer, at hayun konting lakad lang may nakita kaming chinese na nagdedate sa isang table, lintek! ano ba tong pinagkekwento ko...lols! sa hindi kalayuan nung nagde
Magbasa nang higit pa